"Een dag in de lente" is gebaseerd op Hitlers laatste dagen in zijn Berlijnse bunker. Het is de geschiedenis van Lenke, een man die, zonder helemaal met hem samen te vallen, veel gemeen heeft met Speer, de minister die Hitlers laatste bevel, Duitsland vernietigen, negeerde. Maar "Een dag in de lente" is meer dan het verhaal van een dramatische ontmoeting tussen een diktator en een eindelijk twijfelend minister. Het is een zoektocht naar de motieven die mensen naar het fascisme toedrijven, hen feilloos op rijen doen marcheren, hen elke schijn van eigen gedachten en gevoelens doen opzijzetten voor al te Grote Woorden als Eer, Trouw, Vaderland. In die zin is "Een dag in de lente" een politiek boek. Een na de oorlog geboren schrijver rekent erin af met elke politiek die zich tot doel stelt de mens niet te nemen zoals hij is, maar zoals hij in de ogen van sommigen zou moeten zijn: sterk, nooit twijfelend, staalhard. Geen mens maar een Uebermensch, geen individu met eigen twijfels en onzekerheden, maar een deel van een horde. Een politiek die, zoals de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog leert, vroeg of laat wordt afgestraft. Alstein maakt het zichzelf en de lezer niet gemakkelijk: echte literatuur doet dat overigens nooit. Het rsultaat voor de auteur is: een afgerond, ongemeen sterk verhaal. En voor de lezer: a joy for ever.

Natuurlijk is de ik-figuur uit "Mikel Janev of de Vervreemding" een ingoed mens, een dichter, een schrijver die zich voorbestemd weet het woordloze (eindelijk) toch te verwoorden: zo diep, zo onpeilbaar zijn de stilten in hem.