Een jonge vader gaat met de trein naar zijn vrouw, die voor haar werk in Zuid-Duitsland is. De reis gaat door gebied dat een week eerder door overstromingen geteisterd werd – in een zomer vol rampen, in een jaar van nieuwe records. Hoe moet dat met het jongetje dat naast hem zit? Het is pas zijn derde julimaand. Welke belofte doen ouders hun kind door het een leven te geven? Heeft het bestaansrecht, of het recht niet te bestaan? Bij elk station lijkt een ander toekomstscenario de overhand te krijgen. Tussentijds is een ingenieus geconstrueerde roman over hét vraagstuk van deze tijd, over wat kan komen en wat had kunnen zijn, over angst en hoop. In trefzekere taal maakt Peter Zantingh een abstract thema tot een intiem en menselijk verhaal. Tussentijds is de vierde roman van Peter Zantingh (1983), die naast het schrijverschap werkzaam is bij de weekendkrant van NRC. Zijn vorige roman, Na Mattias, werd getipt door het DWDD-boekenpanel en groeide uit tot een bescheiden bestseller in Duitsland.

Overal zit mens. Het element mens heeft zich genesteld in elke uithoek van het ondermaanse, in elke porie van de biosfeer. Geen stukje mos, geen druppel uit de zee, geen staaltje van de bodem of de eeuwige sneeuw zonder dat het miljoenen moleculen mens bevat. Sapiens kan geen kant meer uit. Hij zit al overal. Als beheerder van het bos Mirandel neemt Kasper Kind de weinig florissante toestand van de planeet hoogst serieus. Niet minder serieus is zijn plan om publieksintellectueel Max De Man te vermoorden, met wie hij een gedeeld verleden heeft. Alleen lopen de dingen niet helemaal zoals gepland. Want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en verder vooral mensen, altijd maar weer mensen.

Dat is wat ik me herinner: die o-mond die een grijns werd. Terwijl het gebeurde was het voor Marnix al een grap. Terwijl het zich in realtime afspeelde, ervoer hij het al als de anekdote die hij er straks van kon maken. Als je dat kunt volhouden in het leven, dacht ik, dan ben je onkwetsbaar. @Standaardboekhandel

W. is drie jaar geleden verdwenen. W. is slechts de werkelijkheid. W. zuigt wandelende takken op met een kruimeldief. W. begraaft zijn tranen onder het meer. W. grijnst onoverwinnelijk in de beveiligingscamera. W. schudt zijn hoofd en klimt verder naar beneden. W. knipt de zaklantaarn uit. W. is terug.

In een brief aan haar uitgever legt vertaalster May uit hoe een treffend potloodportret het begin vormde van een verstikkende uitwisseling van woorden met Aline, een jonge vrouw die zich al lijkt te verzoenen met haar nakende dood. Hoe harder May deze Aline probeert te leren kennen, te begrijpen, te redden, hoe meer May met lege handen lijkt te staan. En lege pagina’s. Tosca is een poëtische roman vol onderhuidse spanning over twee vrouwen die verstrengeld raken in een toxische relatie, waarbij de grens tussen feit en fictie flou wordt en waarin steeds twijfelachtiger wordt wie wie parasiteert. Een even zinderend als poëtisch kat-en-muisspel.

Dit is een verhaal over Max, Manon en Noah. Een architect, een jurist, een dochter. Een droomhuis in het gegentrificeerde Borgerhout. Een ogenschijnlijk perfect gezin dat uiteenvalt. Een verhaal over de kleine barsten in het fundament die niemand ooit ziet aankomen, over de deelnemers en toeschouwers van het spel, over hoe de terugwerkende kracht ons niet kan redden. Net echt is een familieroman en spiegelpaleis ineen, waarin Saskia de Coster verhaal en leven op elkaar laat inwerken.