Een modern verlangen draait om menselijke relaties: tussen geliefden, vrienden, maar ook tussen mens en dier, ouder en kind, mens en ding. De personages in deze veertien verhalen moeten zich soms in moeilijke bochten wringen om door onbegrip en afstand heen te ploeteren, kloven te overbruggen. Daarbij rijst steeds weer de vraag: hoe verhouden wij ons tot elkaar in een soms donkere, labyrintische wereld? En wat vertelt dat ons over onszelf, en onze plek in die wereld? @Standaardboekhandel

De jonge Joris Mareel zit in zijn eentje in een Blankenbergs café te kijken naar het vrolijken naar het vrolijke carnavalsgedruis rondom hem. Hij neemt niet actief deel aan het gejoel en de feestvreugde, want eigenlijk heeft hij geen vrienden. Hij droomt wel van mooie meisjes, maar hij heeft nog nooit ook maar een schijn van kans gehad bij het andere geslacht.

Mei 2007. Het internationale spoorwegstation Bruxelles Midi. Bij gebrek aan echt wereldnieuws kondigen kranten de onsterfelijkheid van het mensdom aan. Volgens een Amerikaanse hoogleraar zal het binnen twee decennia zover zijn. Op deze zonovergoten dag zullen, twintig jaar na hun studententijd en eerste kennismaking in alpinistenkringen, Vincent, Martin, Paul en Lotte elkaar terugzien. Een incident om de Lofoten, boven de poolcirkel, stuurde hun levens op dramatische wijze. Er bestaat echter nog altijd verwarring over wat de stijds precies is voorgevallen, en in de aanloop naar de voorgenomen reünie wordt het verleden voor ieder van de groep in een nieuw en soms ontluisterend perspectief geplaatst. [Quatre amis ont décidé de se retrouver. À vingt ans, étudiants dans la même université, ils partageaient une passion dévorante pour l'alpinisme. Dans la beauté tout insulaire des Lofoten, aux falaises arrachées à la mer, Lotte, la seule femme de la bande cet été-là, est tombée. Elle est aujourd'hui mariée à l'un d'eux, et c'est chez elle qu'ils reviennent. Un voyage au fil duquel le temps passé s'éploie sous le regard de ces hommes de quarante ans, et l'amitié reprend son cours, étrangement inchangée.]

"Pad, Pad" riep Kikker, "wakker worden. Het is lente ! " "Buh, " zei een stem ergens in het huis. "Pad, Pad !" riep Kikker weer. " De zon schijnt ! De sneeuw is aan het smelten. Wakker worden ! " "Ik ben er niet", zei de stem.