Wanneer de niet zo succesvolle videotheekeigenaar Michael Hartung bezoek krijgt van een journalist verandert zijn leven op slag. Uit Stasi-rapporten zou blijken dat Michael in 1983 als seinwachter verantwoordelijk moet zijn geweest voor een spectaculaire massavlucht uit de ddr, waarbij 127 mensen via station Friedrichstrasse in het Westen terechtkwamen. Michael ontkent aanvankelijk, maar na een behoorlijke vergoeding en een paar biertjes is hij bereid om het verhaal te bevestigen. Hij is tenslotte nog nooit belangrijk geweest, nog nooit een held. Niet veel later voelt het leven, met alle media-aandacht, een boekcontract en een verfilming, als een droom. Maar dan ontmoet hij Paula die als klein meisje in die trein zat. De twee worden verliefd en Michael moet kiezen tussen de liefde of de leugen.

Tegen het decor van het dorp in de jaren vijftig en zestig, herinnert Ramona zich haar puberteit, jonge hartstocht, en de onverwerkte trauma’s van haar ouders. Koos ze voor loyaliteit voor familie of voor vriendschap, en hoe balanceerde ze tussen aanpassing en behoud van eigenheid? Haar oudere zus wist zich voortdurend te omringen met vriendinnen, zelf had ze pen en papier als toevlucht. Ze schrijft over zusjesliefde en meisjesvriendschap in de tijd waarin een tv bijzonder was, de anticonceptiepil nog niet beschikbaar, maar flowerpower al wel geproefd. Een periode waarin haar ouders zich soms afvroegen of de vlucht naar Nederland wel de juiste keuze was geweest.